‘Laatst heb ik het werk van Maarten Biesheuvel ontdekt, nadat hij een gedicht had voorgedragen op de televisie bij Adriaan van Dis: 'Vader'. Als ik er nu weer aan denk, kan ik wel janken. Het menselijke van zo'n man raakt mij enorm, de kwetsbaarheid, het gevoelige, de vorm. Dat geldt ook voor muziek, die moet me beroeren.

Muziek maken is heerlijk; ik zou staatsgevaarlijk zijn als ik het spelen niet had. Als je speelt, speel je voor mensen, op afstand. Ik krijg de zenuwen tussen veel mensen. Ook reizen vind ik niks, vanwege de drukte om me heen. New York: vreselijk. Daarom zitten we nu op een leeg terras.

Ik wil niet tot de massa behoren. Je moet ervoor zorgen dat het publiek dat naar je komt luisteren zich altijd verbaast over wat je doet, anders word je popiejopie. Te veel van hetzelfde, heel erg. In de rij staan voor een museum? Koop toch een boekje. Hoewel ik natuurlijk hoop dat men voor mijn kunst in de rij gaat staan. Als je me op het podium ziet, zou je denken dat ik schilder à la Jackson Pollock - action painting. Nee dus, ik heb twee verschillende kanten.

Ik word de laatste jaren geteisterd door een droom: ik ben op stap met mijn orkest, de Instant Composers Pool, en de reis eindigt altijd in de buitenwijken van Chicago of New York of ergens in de vlakte bij Venetië. Ik ben steevast de weg kwijt, mijn beste vrienden vertrekken en ik heb geen geld om uit het hotelletje uit te checken. Mijn droom is om van mijn droom af te komen. Ik weet ook wel dat er ergens in die grijze massa een paar knopen zitten, maar of ik daar nu voor in therapie moet, ik heb genoeg aan m'n hoofd. Ik besteed mijn tijd liever aan het maken van een tekening of het leeghozen van mijn bootje.

Een andere droom: wat ik nu doe tot mijn dood vol kunnen houden. Rijker hoef ik er niet van te worden, ben ik ook niet, ik spaar nog steeds voor mijn eigen begrafenis. Ik ben rijk in wat ik gezien en beleefd heb, en dat komt door de muziek.

Je zult wel denken, wat ouwehoert-ie. Ik heb vroeger gestotterd, heel erg, en dat moet ik nu een beetje inhalen.’

Han Bennink (1942) is jazzdrummer en beeldend kunstenaar.

Frederike Berntsen